'Heb je het gezien? Er komt een nachtelijke speurtocht!' Dewi
kijkt vol verwachting naar Marah.
‘ Ja, weet ik… ‘, zegt Marah mat.
‘Is dat niet superdupercool?’ Probeert Dewi weer.
‘Nee, dat is saai’, zegt Marah prompverloren. ‘En iedereen
die met mij om wil gaan moet dat saai vinden.’
‘Hoezo saai? Hoe kan een nachtelijke speurtocht nou saai
zijn? Hee, Leroy! Heb je het gezien? Er komt een nachtelijke speurtocht!’
Marah rolt met haar ogen.
Leroy slentert door de gang en pakt zijn boeken voor de volgende les uit
zijn kluisje. ‘Ja…ik zag het. Veel plezier.’
‘Ga je niet mee dan?’
Dewi vindt deze nachtelijke speurtocht echt wel een heel leuk idee en ze kijkt
nog eens naar het aanplakbiljet. Ze draait zich om en wil net wat zeggen, maar
Leroy en Marah zijn al weg.
Ze pakt haar tas en loopt naar het lokaal. Ze hebben Frans.
Niet bepaald haar lievelingsvak. Ze gaat op haar plaats zitten naast Merall.
Zij en Merall zijn al heel lang vriendinnen. ‘Heb je het gezien?’
Merall gaapt. ‘Wat heb ik gezien?’
‘Er komt een nachtelijke speurtocht!’ Dewi plast bijna in
haar broek van opwinding.
‘O dat…neuh’.
Dewi wordt haast niet goed. Hoe kan het nou? Nu is er
eindelijk eens echt iets leuks te doen op deze rotschool en nu doet iedereen
zo.
Na school fietst Dewi naar huis. Zij is de enige die naar links gaat. Alle anderen uit haar vriendengroepje wonen aan deze kant
van de brug. Ze moet de hele tijd aan de speurtocht denken. Zou het niet
ongelofelijk spannend zijn? Zonder ouders ronddwalen in het bos? Eindelijk geen
gezeur aan haar hoofd en iets echt spannends meemaken. Haar leventje is zo saai, bedenkt ze. Ze wil ook eens iets smeuïgs en interessants te vertellen hebben. Meer zijn dan het nerd-meisje van de klas.
Ze zet haar fiets in de garage en loopt via de tussendoor
naar binnen. Haar oudste zus is thuis. Ze rent naar Esmee toe en vliegt in haar
armen. Esmee begint te lachen. ‘Zo wat ben jij opgewonden, lange spriet’.
‘Ja, vind je het gek? Er komt een vette speurtocht en niemand wil met me mee’.
‘Is dat van school uit of van een of ander nerd-clubje van
je’, vraagt Esmee.
‘Van school’, zegt Dewi. ‘Ik zit niet bij nerd-clubjes. Hier, kijk, ik heb ik een foto
gemaakt van het aanplakbiljet. Zie je?’
Esmee neemt de telefoon aan van Dewi en tuurt naar het
schermpje en probeert door de krassen heen te kijken. ‘Het wordt tijd dat je
een nieuwe telefoon krijgt’, merkt ze op.
‘He he, eindelijk iemand die het met me eens is. Mam zegt
dat het niet hoeft en dat ik blij moet zijn dat ik een telefoon heb’. Dewi
kijkt er boos bij.
‘Tja, dan moet je hem niet laten vallen, hè’, plaagt Esmee.
Dewi steekt haar tong uit.
Ze pakt haar telefoon terug en kijkt nog eens naar het
aanplakbiljet op haar scherm. Er staat dat je je moet aanmelden. Dewi loopt de trap op en kruipt achter haar pc. Ze logt in op haar email account. Door de krassen ziet ze niet helemaal goed naar
welk email adres ze moet mailen. Ze kijkt nog eens goed en probeert de foto te
vergroten. Luna? Staat er nou Aries.Luna444@hotmail.com? Aries Luna. Wie is dat? Ze
kent die naam helemaal niet. Nou ja, het zal wel. En ze begint te typen.
Beste meneer of
mevrouw Luna,
Zou het een man of een vrouw zijn? Luna klinkt toch
eigenlijk heel vrouwelijk. Ze drukt op delete en haalt de woorden meneer en of
weg.
Beste mevrouw
Luna,
Wat nou als Luna de voornaam is, en Aries de achternaam? Ze
zucht en haalt alles weg.
Beste organisator
van de Nachtelijke Speurtocht,
Ik heb uw
aanplakbiljet gezien op onze school en ik wil me graag aanmelden voor de
speurtocht.
Om 22u zal ik op
de afgesproken plek zijn.
Groetjes,
Dewi Celtica
Mama zou het nooit
goed vinden, galmt een stem door haar heen. Ach hou toch je mond, zegt ze
in zichzelf. Ze drukt op verzenden en zet de computer op slaapstand. Ze stuurt een appje naar Merall en ontvangt er meteen een terug:
'Waar heb je je voor aangemeld?'
'Voor die speurtocht natuurlijk!'
'O...dat... ja, veel plezier. Mag het van je moeder?'
'Tuurlijk niet. Weet ik ook niet eigenlijk. Ik heb me gewoon aangemeld. Ze merkt het vast toch niet. Weet je zeker dat je niet meegaat? Je kunt je aanmelden via de mail. Aries.Luna444@hotmail.com of zo iets.'
'444? Dat is het getal van de Engelen.'
'Het getal van de Engelen???'
'Dan zijn er heel veel Engelen bij je die je helpen. 111 is ook zo'n getal. Dan staat er een hemelse poort open.'
'Ooo jaaa, ik was helemaal vergeten hoe zweverig je bent...'
'Ha ha, ik ben niet zweverig. Ik ben realistisch en optimistisch en daarom geloof ik in wonderen.'
'Ja, dat weten we nou wel. Ga je nou mee of niet?'
'Nee, ik ga chillen. Veel plezier.'
'Thanx my dear friend. Laters.'
Voor de zekerheid stuurt ze Merall nog de foto van het aanplakbiljet. Voor als ze zich bedenkt. Het was veel leuker als Merall zich nog zou bedenken.
'Waar heb je je voor aangemeld?'
'Voor die speurtocht natuurlijk!'
'O...dat... ja, veel plezier. Mag het van je moeder?'
'Tuurlijk niet. Weet ik ook niet eigenlijk. Ik heb me gewoon aangemeld. Ze merkt het vast toch niet. Weet je zeker dat je niet meegaat? Je kunt je aanmelden via de mail. Aries.Luna444@hotmail.com of zo iets.'
'444? Dat is het getal van de Engelen.'
'Het getal van de Engelen???'
'Dan zijn er heel veel Engelen bij je die je helpen. 111 is ook zo'n getal. Dan staat er een hemelse poort open.'
'Ooo jaaa, ik was helemaal vergeten hoe zweverig je bent...'
'Ha ha, ik ben niet zweverig. Ik ben realistisch en optimistisch en daarom geloof ik in wonderen.'
'Ja, dat weten we nou wel. Ga je nou mee of niet?'
'Nee, ik ga chillen. Veel plezier.'
'Thanx my dear friend. Laters.'
Voor de zekerheid stuurt ze Merall nog de foto van het aanplakbiljet. Voor als ze zich bedenkt. Het was veel leuker als Merall zich nog zou bedenken.
Die avond gaat ze vroeg naar boven.
Ga je al naar bed?, vraagt mama verbaasd als Dewi de trap op
wil lopen. ‘Normaal ga je op zaterdag nooit zo vroeg slapen’.
‘Ben moe’, zegt ze.
‘Oke, luister maar naar je lichaam dan. Dat kan nooit kwaad.
Welterusten’, mama glimlacht naar haar.
Eenmaal op haar kamer pakt ze snel een rugzak in met een
warm vest en een zaklamp. Op haar bureau ziet ze haar pen en wat blanco blaadjes
liggen. Dat gaat ook mee; je kunt nooit weten, denkt ze in zichzelf. Ze mikt
nog een stuk 72% chocola en een appel in haar tas, en zet hem in de hoek van de kamer. Ze stopt er ook nog een flesje vers sap bij dat ze net uit de koelkast gesnaaid heeft.
Dewi kruipt in bed, zet de wekker van haar telefoon op 21.30u.
Net alsof ze echt zou kunnen slapen, denkt ze bij zichzelf. Ze stopt hem onder
haar kussen en doet haar ogen dicht. Spannend!
Na een tijdje schrikt ze wakker. Ze heeft echt geslapen. Nou
ja, zeg. Het is maar goed dat ze de telefoon op trilstand heeft gezet, anders
had iedereen haar vast gehoord. Ze kruipt uit bed, doet de telefoon in haar tas
en sluipt de trap af. Ze hoort de tv in de kamer. Haar moeder zit naar een of
andere serie te kijken en dan hoort of ziet ze helemaal niets. Dat komt nu even
goed uit, denkt Dewi. Ze doet zachtjes de deur open en pakt haar fiets. Ze kijkt
nog een keer achterom en gaat er vandoor. Het licht van de Volle Maan schijnt op het fietspad.
Op de plek aangekomen ziet Dewi meer kinderen van haar school.
Dat stelt haar wel gerust. Ze kan het haast niet geloven dat ze nu echt meedoet
aan deze speurtocht. Wel jammer dat Merall, Marah en Leroy er niet zijn, maar
ja.
‘Iedereen stil!’ hoort ze opeens een vrouwenstem roepen. ‘Hallo
allemaal, mijn naam is Luna Aries en we zijn hier bij de bosrand bij elkaar
gekomen voor de Nachtelijke Speurtocht. Welkom allemaal.’
In de groep klinkt gemompel. Luna Aries deelt blaadjes uit. ‘Iedereen
krijgt een opdracht mee. Deze moet je alleen uitvoeren. Je mag geen hulp
inroepen van de anderen. Je moet het echt helemaal alleen doen. Is
dat duidelijk?’ Instemmend gemompel nu.
Dewi vraagt zich af wat haar opdracht zal zijn.
Heel, heel veel later...
Dewi rent haar hart bijna uit haar lijf. Waarom heeft zij
nou weer zo’n achterlijke opdracht?
Zoek de Sleutel die verborgen ligt bij de lichtjesboom
Dat was wat ze had gelezen op het blaadje dat ze in haar handen
kreeg geduwd vlak voordat ze vertrokken. Geen verdere info, helemaal niets. Wat
voor een sleutel? En waar of wat was de Lichtjesboom? Ze hijgt. Ondanks de Volle Maan is het donker in het bos. Hoe vaak is ze
zou al gestruikeld over boomstronken die zich een weg naar haar voeten
kronkelden. Bomen die telkens op een andere plek staan. Ze weet dat dit bos betoverd is, dat wordt al eeuwen gezegd. Maar
Dewi is er nog niet eerder alleen
geweest. En zeker niet in het donker.
Ze durft niet te stoppen met rennen, want er zit de hele tijd iets
achter haar aan. Ze draait zich om. Daar. Tussen die bomen beweegt het weer. Het
is iets van een vleermuis, of een alien-vogel of zo. Het vloog telkens omlaag de
afgelopen kilometers en leek haar te willen aanvallen. Ze kijkt om zich heen. Ze
heeft geen enkel idee meer waar ze is. Ze ziet niemand van de groep. Bij een
dikke boom houdt ze stil. Ze plakt zich er compleet tegenaan in de hoop dat ze
niet wordt gezien. Ze kijkt op haar telefoon. Wah! Het lampje licht op.
Straks ziet dat beest haar toch nog. Snel houdt ze het schermpje tegen zich
aangedrukt. Haar hart bonkt in haar keel. Gelukkig. Alles blijft stil. Ze kijkt
weer voorzichtig op haar telefoon. Geen bereik. En het is al 4.44u! Ze moesten
vóór middernacht binnen zijn. Waarom heeft niemand van de groep haar gebeld? Waarom
komen ze haar niet zoeken? Ze maakt een schermafbeelding, al heeft ze geen idee waarom.
Dewi wil net tegen de boom aan gaan zitten als het beest op haar af
komt gevlogen. Kijk omlaag. Voorzichtig bukt ze zich en pakt ze een steen op die bij haar voet ligt. Het is
een flinke steen. Hij ligt goed in de hand. Ze kan heel goed gooien. Ze
wint altijd van Merall als ze stenen over het water gooien. Ze voelt de zwaarte. Dit gaat zeker lukken. Ze mikt. En ze mist. Wat moet ze nu doen? Niet bang zijn, klinkt de welbekende
stem in haar. Niet bang zijn? Dat beest komt steeds dichter bij. Ik ben zeker
wel bang, denkt Dewi. Ze staat stokstijf als de stem zegt: Denk aan een hart, een rood hart. Zie het voor je. Laat de energie van
het hart door je heen vloeien. Goed zo. Zak er maar helemaal in. Je straalt nu een
en al liefde en licht uit. Daar kan deze Rabonkel niet tegen. Dewi knijpt
haar ogen stijf dicht en voelt een heleboel liefde in zich en ook om zich heen.
Het kriebelt een beetje. Voorzichtig doet ze haar ogen open. Er zitten allemaal
witte lichtjes op haar. Het lijken wel vuurvliegjes of zo. Ze kijkt snel om
zich heen, maar ze ziet het vliegende beest nergens meer. Gelukkig, die Rabonkel is weg. Wat een naam, zeg. Ze wil
net de vliegjes van zich af slaan, als de stem zegt: Laat ze maar liever zitten, want
deze Lichtwerkers wijzen je de weg.
Dewi struikelt geen enkele keer meer als ze verder loopt. Alles
ziet er anders uit dan toen straks. Het is helemaal niet meer eng. De
Lichtwerkers leiden haar door de struiken en langs bomen die haar vaag bekend
voorkomen. Dan komt ze op een pad dat ze door en door kent. Hier komt ze altijd
met mama en Merall als ze met de hond gaan wandelen. Haar hart maakt een
sprongetje als ze aan het einde van het pad het busje van Aries Luna ziet
staan. Ze zijn nog niet weg. Gelukkig. Ze
rent ernaar toe. Luna Aries staat al op haar te wachten.
‘Wat fijn dat je zo lang op me hebt gewacht’, zegt Dewi als ze hijgend
aankomt. Dan kijkt ze om zich heen. Alle mensen van de groep zijn hier nog. Wat
raar. En iedereen zit vol spanning naar haar te kijken. En daar heb je mama en
Esmee. En daar zitten Leroy, Marah en Merall. Wat doen die nou hier? Ze kijken
haar lachend aan. Is dit een grap of zo? Ze kijkt op haar telefoon. Ah! Het is
1 april. Een grap dus. Smalend kijkt ze rond. ‘Ha ha’, zegt ze en ze kijkt boos.
Haar moeder knipoogt naar haar. Dewi kijkt nog bozer. Dan ziet ze de Rabonkel. Deze lijkt nog niet eens meer op het beest dat haar achterna zat. De nieuwe kleurrijke Rabonkel vliegt voorzichtig naar haar toe en gaat op haar schouder zitten.
‘Goed gedaan, Dewi’, zegt Luna Aries met pretoogjes. 'Je bent op
tijd binnen en ik zie dat je de opdracht goed hebt uitgevoerd.'
Dewi snapt er niks van. ‘Op tijd binnen? Noem je dat op tijd? Het is verdorie ondertussen 5 uur of zo. Die stomme opdracht heb ik helemaal niet uitgevoerd. Ik heb alleen maar gerend en gerend, ik ben bang geweest tot en met, ik kon geen hand voor ogen zien, ik ben gestruikeld over wandelende boomstronken, ben aangevallen door een Rabonkel, en nu zitten mijn vrienden en familie ook nog hier wat te grijnzen, terwijl ze eigenlijk hartstikke boos zouden moeten zijn, dus ik heb geen enkel idee hoe jij dit kunt zien als een geslaagde opdracht’.
Dewi snapt er niks van. ‘Op tijd binnen? Noem je dat op tijd? Het is verdorie ondertussen 5 uur of zo. Die stomme opdracht heb ik helemaal niet uitgevoerd. Ik heb alleen maar gerend en gerend, ik ben bang geweest tot en met, ik kon geen hand voor ogen zien, ik ben gestruikeld over wandelende boomstronken, ben aangevallen door een Rabonkel, en nu zitten mijn vrienden en familie ook nog hier wat te grijnzen, terwijl ze eigenlijk hartstikke boos zouden moeten zijn, dus ik heb geen enkel idee hoe jij dit kunt zien als een geslaagde opdracht’.
Luna Aries kijkt Dewi liefdevol aan. ‘Dit was een opdracht om
eigenliefde te vinden. En je bent met vlag en wimpel geslaagd. Jouw opdracht
was: Zoek de Sleutel die verborgen ligt bij de Lichtjesboom. En dat heb je
gedaan. De sleutel zit binnen in je. Die heb je gevonden bij de Lichtjesboom’. Dewi denkt aan het hart en aan hoe ze gloeide
van binnen toen ze de energie binnenliet. De Lichtwerkertjes zijn niet meer te
zien op haar kleding, maar ze voelt wel dat ze er nog zijn. En dat voelt
heerlijk. ‘Maar wat doen zij hier?' Ze wijst naar Leroy, Esmee, Merall, Marah en mama.
Leroy grinnikt en zegt: ‘Wij zaten in het complot. Deze speurtocht
was speciaal voor mensen die wat meer…zelfkennis, kracht en…eigenliefde konden
gebruiken, dus hadden we een idee verzonnen om ervoor te zorgen dat je mee zou
gaan doen. Via het aanplakbiljet van de Nachtelijke Speurtocht.’
Merall valt gniffelend in: ‘We wisten dat je mee zou gaan doen. Je bent nu
eenmaal nieuwsgierig van aard en nogal avontuurlijk aangelegd. Al mocht je wel wat vaker vertrouwen op jezelf en geloven in wonderen. Ik heb het idee dat het wel gelukt is.'
‘Toen je moeder naar je kamer ging en je niet in bed lag, heeft
ze op je computer gekeken en gezien dat je je had aangemeld hiervoor. Vervolgens
heeft ze Merall gebeld om haar te vragen of zij meer wist. En zo wisten wij allemaal
dat je hier zou zijn’, vult Marah aan.
‘Maar eh…ik weet niet waarom jij denkt dat het rond 5 uur ’s
nachts is, hoor’, merkt Esmee op. ‘Volgens mij heb je echt een nieuwe telefoon
nodig, want het is nu pas elf minuten over één…’ Dewi kijkt Esmee verbaasd aan. Elf minuten over één...111, dat was toch... ' Wil je ook Elfendrank en een plak cake?' onderbreekt Luna Aries haar gedachten. Dat smaakt.
Als alles op is gaan ze allemaal naar huis. Als Dewi in bed ligt pakt ze haar telefoon. Is het dan allemaal een droom geweest, daar in het bos? Ze kijkt naar de laatste foto in haar telefoon. Drie dezelfde witte cijfers staren haar aan.
Einde
Vivian Dassen